Maar je kunt ook naar de kelder gaan en het fundament van je huis verbeteren. Optie 2 is een stuk complexer en kost meer tijd maar het probleem op zolder is definitief opgelost. Doe je dat niet en kies je voor optie 1 dan blijf je smeren omdat je het werkelijke probleem niet is aangepakt.
Dit klinkt logisch toch? Toch kiezen wij mensen als het op gezondheid aankomt in het leven vaak massaal optie 1. Anders gezegd: we doen aan symptoombestrijding.
We slikken liever een paracetamol in plaats van kijken waar de hoofdpijn vandaan komt (door stress op het werk misschien?).
Laten we nu een auto als voorbeeld nemen. Als het waarschuwingslampje van de olie gaat branden, plakken we er een stickertje op in plaats van olie bijvullen. Dat klinkt idioot toch? Dat doet toch niemand? Nee, niet met je auto, maar wel met onze gezondheid, onder andere.. en zo moet je ook naar je gezondheid kijken.
Toch doen we dat niet en grijpen we massaal naar de medicijnen, waar de bijwerkingen vaak niet minder erg zijn dan de kwaal. We willen niet zeggen dat gezondheidszorg onzinnig is, maar als artsen per definitie geen aandacht hebben voor de echte oorzaken en enkel kijken naar de uiterlijke symptomen dan vragen wij ons echt af hoe het kan dat deze – mag ik aannemen, intelligente en hoog opgeleide mensen hiermee blijven doorgaan? Je zou toch iets meer mogen verwachten deze artsen..
Wij denken dat het fundament en het geraamte om de gezondheidszorg heen na 1930 verkeerd is ontworpen en gebouwd waarbij er afspraken zijn gemaakt tussen de arts, de industrie, de verzekeraars en de overheid. Patiënten willen het liefst vandaag nog van hun kwaal af en dan het liefst zo makkelijk mogelijk. Artsen hebben de eed van Hippocrates afgelegd en hebben beloofd “de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten. Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen”
De farmaceuten leveren waar de patiënt om vraagt en verdient daar goud geld aan. De verzekeraars hollen er achteraan in een poging deze constructie overeind te houden en de kosten te dekken.
2. Een doodlopend pad. Zoveel is zeker.
Maar wat doen we eraan? De patiënt verandert niet zo snel, het verbreken van patronen is misschien ook wel het lastigst wat er is. Een eis van bovenaf gaat ook niet zomaar. Nee, verandering begint altijd klein en bij jezelf, mensen die vooruit kijken, onafhankelijk willen zijn en bereid zijn risico’s te nemen. Pioniers dus, wat wij willen aanmoedigen door het publiceren van dit artikel.